حسینیه کوچک و بزرگ

بناهای چَشم به راه

پیرمرد زواره‌ای به سکوی تعزیه‌ی وسط حسینیه تکیه داده و تعریف می کند که؛ از وقتی من یادم است هر سال اینجا تعزیه اجرا می‌کنند.

همه جا لامپ‌ها و پارچه‌های سبز آویزان است که گاهی تکان‌های کوچکی می‌خورند. اینجا زمان به کندی می‌گذرد و لهجه‌ی کُند و کشیده‌ی پیرمرد زواره‌ای آدم را به گذشته می‌برد، به زمانی که مردم عجله نداشتند و زندگی ساده تر بود.

اینجا در دو قدمی کویر، وسط کوچه‌های پیچ در پیچ بافت قدیمی زواره حسینیه کوچک و بزرگ همیشه آماده‌ی اجرای مراسم محرم و صفر هستند. بنای حسینیه‌ها، در چند قدمی بازار و مسجد جامع پر است از دال‌بری و گنبد‌های نورگیر و ستون‌های گرد و ساباط. دور تا دور محوطه، جایگاه تماشاگران در دو طبقه‌ی بالا برای بانوان و پایین برای آقایان تعبیه شده. جایگاه تماشاگران طاقچه‌هایی با نقش و نگارهای صفوی و قاجار است. نوشته‌های قرمز و زرد و سبز مثل "بسم الله الرحمن الرحیم"، "کشتی شکست خورده طوفان کربلا"، "ناد علیا مظهر العجایب"، یک نقاشی قجری از علی‌اکبر سوار بر اسب که به زیبایی بازسازی شده و...

هر دو حسینیه دو طبقه هستند و هر دو، هم محوطه‌ی باز دارند برای اجرا در تابستان و هم قسمت سر پوشیده برای زمستان و در قسمت سرپوشیده شومینه‌هایی در جایگاه تماشاگران وجود دارد.

حسینیه‌ی بزرگ با شکوه‌تر و حسینیه‌ی کوچک صمیمی‌تر است. زیر گنبدهای نورگیر اسفندی نصب کرده‌اند، نخل محرم برای خودش جایگاه مرتب و مشخصی دارد، وسایل تعزیه و عزاداری در اتاق‌ها تمیز و مرتب چیده شده‌اند. حسینیه‌ها برای شروع محرم لحظه شماری می‌کنند و چشم به راه عزاداران هستند.

انگار اینجا قصه‌ی کربلا با شکوه‌تر و مذهب سبزتر و پررنگ‌تر است.